Θυμάμαι κάποια στιγμή γύρω στα 12 είχα μία κίτρινη μπλούζα με την οποία είχα πάθει εμμονή και ήθελα να τη φοράω συνέχεια. Κάθε μέρα όταν γυρνούσα από το σχολείο την έβαζα πρώτη – πρώτη στο πλυντήριο για να προλάβω να την ξαναφορέσω τοσυντομοτερο, μέχρι που ένας καθηγητής μου – δεν θυμάμαι για ποιο λόγο- μου είπε:“ε κι εσύ γιατί φοράς συνέχεια τα ίδια;!”Στο σχολείο ήμουν μάλλον αγοροκόριτσο και δεν πολυσκοτιζόμουν για το τι θα φορέσω οπότε μου είχε φανεί πολύ παράξενο το ότι οποιοσδήποτε άλλος θα μπορούσε να έχει θέμα με τα ρούχα μου. Παρόλα αυτά σταμάτησα να φοράω τη μπλούζα και νομίζω ότι ποτέ δεν συγχώρεσα τον εαυτό μου που επηρεάστηκα από τα λόγια ενός τρίτου. Αυτή η μπλούζα πραγματικά με έκανε να νιώθω πολύ ωραία! Από τότε δούλευα στο μυαλό μου την ιδέα του ναντύνομαι όπως θέλω εγώ και να μη δίνω σημασία στους άλλους. Φυσικά, στην πράξη αυτό ξεκίνησε πολύ αργότερα – αφού τελείωσα το σχολείο και το peer pressure μειώθηκε σημαντικά.
Ήταν μία φωτογραφία της Nicole Richieπου μου έκανε το κλικ: φορούσε ένα τζιν μέχρι το γόνατο, μακρυμάνικη μπλούζα που κάτι έγραφε, ένα μεγάλο κολιέ με μαύρες χάντρες (που ήταν τότε hot) σαγιονάρες και ένα μαντήλι Pucci στα μαλλιά. Το όλο σύνολο ήταν μάλλον ασυνάρτητο αλλά το γεγονός ότι φορούσε ό,τι ήθελε χωρίς να φαίνεται να νοιάζεται για τους άλλους με ενέπνευσε. Την επόμενη ημέρα πήγα και αγόρασα ένα καπέλο που μου άρεσε καιρό αλλά ντρεπόμουν να φορέσω και από τότε σταμάτησα σιγά - σιγά να αγχώνομαι για το αν θα αρέσουν τα ρούχα μου στους άλλους.
Ως editor έχω δυσκολευτεί πολλές φορές να ισορροπήσω στο όριο του «δίνω ιδέες» και «παρουσιάζω κανόνες» αλλά πάντα προσπαθώ να τονίζω ότι το προσωπικό στυλ είναι αυτό που έχει σημασία. Aυτή είναι και η αρχική ιδέα πίσω από το fashion blogging: ο καθένας παρουσιάζει τις προσωπικές του επιλογές (όσο απλές ή και "κακόγουστες"μπορεί να είναι στα μάτια κάποιων). Και στην προσωπική μου ζωή όμως, κακά τα ψέματα, έχω αναρωτηθεί ουκ ολίγες φορές αν πρέπει να φορέσω κάτι ή όχι για να μην φαίνομαι «παράξενη». Καιτελικά, τι νόημα έχουν οι τάσεις και γιατί κανείς να νιώθει ότι "πρέπει"να φορέσει κάτι ακόμα και αν δεν τον κάνει να νιώθει άνετα;
Και εδώ έρχεται η fashion εκδοχή του μεγάλου ερωτήματος "Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα";Τελικά, ντυνόμαστε για να εκφράσουμε την εικόνα που έχουμε μέσα μας για τον εαυτό μας ή με τα ρούχα μας δημιουργούμε μια άλλη εικόνα, παρουσιάζουμε τον εαυτό μας όπως θα θέλαμε να είναι;Η απάντηση είναι μάλλον κάπου στη μέση, και προσωπικά διαφωνώ σε μεγάλο βαθμό με όλους όσοι βιάζονται να απορρίψουν τη μόδα. Αν καταφέρει κανείς να αποκοπεί από το stress που δημιουργούν οι τάσεις –και δέχομαι ότι αυτό δεν είναι ό,τι πιο εύκολο, ειδικά για τις νεαρότερες ηλικίες – θα βρει την πραγματική χαρά των ρούχων.Κάποιες μέρες τα ρούχα λειτουργούν σαν «πανοπλία», άλλες εκφράζουν τις σκέψεις και τη διάθεσή μας, σίγουρα όμως είναι ένα βασικό στοιχείο της καθημερινότητάς μας και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας πιέζει ή να μας δημιουργεί άγχος.
Μέχρι την επόμενη φορά CU στα social media!